Ja na razie nie mam dzieci, ale coś mnie od pewnego czasu nurtuje …
Jest sobie rodzeństwo niepełnoletnie. Zwykle rodzeństwo ze sobą rywalizuje, czasem się kłóci, ale mimo wszystko są przyjaciółmi i zawsze sobie pomogą. Potem dorastają, zakładają swoje rodziny i relacje się trochę zmieniają, czasem diametralnie.
Najlepszym przyjacielem jest mąż, bądź żona. To jemu, jej mówi się o wszystkim. Rodzeństwo się spotyka, ale to już nie jest to, co było przed spotkaniem swojej drugiej połówki. Można by powiedzieć: takie życie.
A potem dochodzi do podziału majątku, czasem jeszcze za życia rodziców, a czasem po ich śmierci. I zaczynają się potężne kłótnie.
Żadne z rodzeństwa nie chce popuścić drugiemu. Każdy ma rodzinę i chce zagarnąć jak najwięcej dla swojej rodziny. A potem rodzeństwo nie chce się ze sobą spotykać. Wychowują swoje kochane dzieci, uczą ich jak sobie radzić w życiu, jak się zachowywać i innych rzeczy. Nie zdają sobie sprawy, że kiedyś ich dzieci mogą się tak samo zachowywać jak oni teraz i nadal chowają urazę do swojego rodzeństwa.
Nagminnie obserwuję takie sytuacje u siebie na wsi. I mam cichą nadzieję, że to się nigdy nie zdarzy w mojej rodzinie, ale to już zależy tylko ode mnie.
Kilka lat później … 22.03.2021 r.
Ja mam brata o kilka lat młodszego i rzeczywiście kiedyś byliśmy bardzo ze sobą związani. Teraz dla mnie najważniejsza jest moja rodzina, czyli mąż i dziecko. A dla mojego brata jego żona i dzieci. Nie ma już takiej relacji między nami, jak dawniej. Takie życie.
Moja koleżanka ma siostrę i odnoszę wrażenie, że chyba są bardziej ze sobą związane, niż ja ze swoim bratem. Może dlatego, że są kobietami? Codziennie do siebie dzwonią, pod byle pretekstem. Dzielą się troskami, sprawami, problemami. A ja do swojego brata dzwonię od czasu do czasu. Chyba nie mam potrzeby częstszego dzwonienia do niego. Dla mnie mój mąż jest moim najlepszym przyjacielem.