Kilkunastomiesięczne dziecko oczywiście wie jak ma na imię. Na swoje imię reaguje od bardzo dawna. Nie potrafię określić od kiedy, ale to nie ma w tej chwili szczególnego znaczenia. Chodzi o coś innego …
Wczoraj zadałam mojemu dziecku parę pytań. Gdzie jest Bartuś? Gdzie jest Bartek? Za każdym razem Bartuś wskazywał na siebie. Ostatnie pytanie jakie zadałam Bartusiowi to było: a kto jest skarbeczkiem? Na co mój synek odpowiedział: tata.
Myślałam, że dziecko wskaże na siebie, bo je tak czasem nazywam, a tu taka niespodzianka.
Dla naszego dziecka skarbeczkiem jest tata. Mój mąż oczywiście się z tego ucieszył, choć nie mamy pewności czy Bartuś w ogóle wie o co chodzi. Bartuś niemal bez przerwy wymawia słowo tata, więc mógł to być przypadek. Jak tylko tata zniknie mu z oczu, to od razu go woła. Być może tata poszedł coś ciekawego zrobić, a Bartuś to przegapi. A to już byłaby wielka szkoda.
Koleżanka żartowała, po tym jak jej to opowiedziałam, że widocznie tata Bartusia jest dla mnie skarbeczkiem i może to ja tak nazywam mojego męża skarbeczkiem przy dziecku. Nie przypominam sobie abym tak męża nazywała, chociaż rzeczywiście też jest dla mnie skarbem. Tak wspaniale zajmuje się naszym dzieckiem. Ma więcej do niego cierpliwości. Nigdy nie okazuje mu zniecierpliwienia, czy zdenerwowania w przeciwieństwie do mnie.
Kilka lat później ... 28.11.2021 r.
A teraz jest odwrotnie … wydaje mi się, że to ja mam więcej cierpliwości do mojego dziecka. Myślę, że ten brak cierpliwości wynikał z ciągłego braku snu.
Moje dziecko ciągle się w nocy budziło. Potem nie mogło zasnąć. Ciągle czuwałam przy jego łóżeczku, a potem rano pędziłam do pracy. Nie wiem jak ja wytrzymałam te bezsenne noce w tamtym czasie.
A teraz mojego dziecka nie da się w nocy obudzić. Śpi kamiennym snem i chwała mu za to.