Od paru miesięcy mam w pokoju nową koleżankę, która jest bardzo męcząca we współżyciu z ludźmi. A z drugiej strony jest bardzo uczynnym i dobrym człowiekiem. Zawsze jest chętna do pomocy i służy dobrą radą, ale … jest ale.
Dziewczyna chyba uwielbia być w centrum zainteresowania. Ciągle słychać jedno główne słówko: ja. Ona była, zrobiła, widziała. Niby pyta człowieka o coś, ale nie słuchając od razu opowiada jak sprawa wyglądała u niej.
Przykładowo przychodzi dzisiaj i pyta: czy była u was wczoraj burza? Ja i koleżanka zdążyłyśmy tylko odpowiedzieć: tak. A ona od razu zaczęła: a bo u nas to padał grad i narobił ogromnych szkód. I zaczęła wyliczać jakie szkody ten grad narobił. A potem przeskoczyła na zupełnie inny temat. I w zasadzie nie dowiedziała się, czy u mnie lub koleżanki grad poczynił jakieś szkody. I tak jest codziennie.
Poza tym jak nie ma nic do zrobienia w pracy to cały czas by z innymi rozmawiała (o sobie oczywiście). W ogóle jej nie przeszkadza, że inne osoby mają w tym czasie pracę do wykonania.
Jest jeszcze coś … ciągle opowiada dobijające historie, głównie o chorobach czyichś dzieci, o których przeczytała, bądź zobaczyła w telewizji. Lubi wychwytywać jakieś tragiczne historie i koniecznie się musi nimi podzielić z koleżankami z pracy.
Szukam na koleżankę sposobu. Jej uczynność hamuje mnie przed delikatnym powiedzeniem jej, że bardzo nas męczy …
Kilka lat później … 12.01.2021 r.
Koleżanka nadal podobnie się zachowuje. Może jest teraz trochę mniej tego: ja. Jednakże nadal zadaje pytanie i od razu na nie odpowiada. Przyzwyczaiłam się już do tego. Przynajmniej nie muszę odpowiadać na pytania, na które i tak nie chciałabym odpowiadać.
Koleżanka jest bardzo przyjazną osobą, chętną do pomocy, służy radą, bardzo towarzyską, ale tak naprawdę myśli tylko o sobie i dba o to, żeby to ona miała jak najlepiej w życiu i w pracy.