Czas pędzi z zawrotną prędkością. Szczególnie to widać po dzieciach. Moje dziecko jest coraz starsze i coraz bardziej kontaktowe. I coraz bardziej sprawne fizyczne. Nie usiedzi na miejscu. A jak już siedzi, to tylko chwilę.
Kiedyś uwielbiał oglądać gazety reklamowe. Już tego nie robi. Mój mąż żartuje, że wyrósł z tego. Obecnie Bartuś ciągle gdzieś pędzi. Uwielbia biegać, szczególnie na polu. Wszędzie zagląda. Chce wszystko zobaczyć.
Bardzo interesują go kwiatki, szczególnie stokrotki. Bardzo sobie upodobał te kwiatki. Cały czas je nosi w obu rączkach. Odkłada, zrywa nowe, nosi je przez chwilę, znów odkłada i tak w kółko.
Dużą część soboty spędziliśmy w domu, a potem koło domu. Mąż najpierw mył samochód, a potem pomagał teściowej w pracach ogrodowych. A my z Bartusiem cały czas krążyliśmy koło nich, oczywiście nie zapominając o stokrotkach. One były najważniejsze.
A wczoraj do południa pojechaliśmy we trójkę (mąż, ja i nasze dziecko) zobaczyć konie. W sąsiedniej wsi na ogromnej łące pasie się kilka koni. 3 z nich stały blisko drogi. Zaparkowaliśmy w pobliżu i chłonęliśmy z mężem radość naszego dziecka, które aż piszczało zachwytu. Przez całe późniejsze popołudnie co jakiś czas Bartuś mówił: ko. Pytaliśmy, czy podobały mu się konie i czy chciałby je jeszcze zobaczyć. Na co słyszeliśmy stanowcze: ta!
Kilka lat później … 29.01.2022 r.
Już od paru lat te konie się tam nie pasą. Nie wiem dlaczego. W sumie to zdałam sobie sprawę z tego dopiero właśnie teraz, że nie widzieliśmy tych koni od lat.