Moje dziecko jest jedynakiem, w związku z czym poświęcamy mu z mężem mnóstwo czasu. Bawimy się z nim, gramy w różnego rodzaju gry, rozmawiamy. Bartuś umie się też sam bawić. Ten czas, choć krótki, bardzo cenię, bo mogę coś zrobić w domu, np. posprzątać, wyprasować.
Gdyby Bartuś miał rodzeństwo, my rodzice, swój czas dzielilibyśmy na dwie małe osoby. Bartuś miałby się z kim bawić, porozmawiać, dzielić przedmiotami, a nawet rywalizować.
Niejeden raz już słyszałam pytania dotyczące rodzeństwa zadawane przez moje dziecko. Są to pytania w rodzaju: mamo, dlaczego nie mam siostry? Innym razem pytanie dotyczy brata.
Kiedy będę miał siostrę? Chciałbym mieć siostrę. Unikam odpowiedzi na te pytania, ale chyba w końcu będę musiała mu powiedzieć, że nie będzie miał ani siostry, ani brata. A wtedy pewnie padnie pytanie: dlaczego? I co ja mu wtedy powiem? Nie powiem mu przecież, że nie będziesz miał rodzeństwa, bo jestem już w takim wieku, w którym zachodzenie w ciążę jest ryzykowne. Nie powiem mu, że jestem za stara. Co mu powiedzieć? Powiedzieć mu, że razem z tatusiem postanowiliśmy mieć cię jednego? Od razu padnie pytanie: dlaczego?
A może nadal unikać odpowiedzi na te pytania, aż w końcu przestanie pytać?