Gdy byłam na urlopie, moje dziecko mi mówiło: mamo, tak bardzo Cię lubię!
A teraz, każdego dnia po powrocie z pracy, Bartuś pada mi w objęcia i woła: mamo, jesteś! Tak bardzo Cię lubię i kocham! Odpowiadam mu tym samym. Przytulam go i mówię: ja też Cię bardzo kocham. Po czym pytam: a tatusia?
W tym momencie Bartuś biegnie do taty, pada mu w objęcia i mówi to samo co mnie, a mój mąż odwdzięcza mu się tym samym.
Kiedyś było mi bardzo trudno wypowiedzieć te magiczne słowa: kocham Cię. Bardzo rzadko wypowiadałam je do męża. Okazywałam mu miłość w różny sposób, ale słowa kocham Cię były trochę dla mnie problemem.
W domu nie słyszałam tych słów od swoich rodziców, chociaż miałam normalną rodzinę i dom. Często się teraz zastanawiam, dlaczego tak było. Rodzice dbali o nas (o mnie i o moje rodzeństwo), troszczyli się, ale nie wypowiadali słów: kocham Cię. Nie potrafili? Może dlatego ja też nie potrafiłam, ale w końcu sobie pomyślałam, że przecież czuję ogromną miłość do tego mojego Bartusia, to dlaczego mam unikać tak ważnych dla niego słów.
Teściowa nigdy nie miała problemu z wyrażaniem uczuć mojemu dziecku. Często słyszę, jak mówi do Bartusia, że go bardzo kocha. Z tego wynika, że mój mąż jako dziecko najpewniej słyszał te magiczne słowa od swojej mamy. Dlatego też nie ma żadnego problemu z okazywaniem uczuć, zarówno mnie, jak i naszemu dziecku. No i bardzo dobrze, tak powinno być.