Mój dwulatek jest gadułą. Na okrągło coś mówi, albo o coś pyta, a coś to opowiada.
Na dodatek często też coś śpiewa. Wystarczy mu raz coś zaśpiewać i on to już pamięta. Po czym potrafi po wielu dniach sobie nagle przypomnieć piosenkę i zaczyna ją nagle śpiewać.
Zdarza mu się jeszcze wypowiedzieć słowo niewyraźnie lub przekręcić, ale ogólnie jego mowa bardzo nam się podoba. Bawią nas jego opisy sytuacji, często jeszcze nieporadne. A czasem wzruszają.
Często mój powrót z pracy jest trochę wzruszający. Wczoraj usłyszałam od mojego dziecka słowo: wróciłaś (z szerokim uśmiechem). Innym razem powiedział mi: mamo, czekałem na ciebie. Jak słyszę takie słowa od mojego dziecka to zaczyna mnie przepełniać ogromna radość. Tak się cieszę, że udało mi się założyć rodzinę. Co prawda nastąpiło to bardzo późno, ale najważniejsze, że jest rodzina. Z nimi, moimi mężczyznami czuję się bardzo szczęśliwa.
Powinnam częściej mówić mężowi co czuję do niego. Tak samo często, jak do mojego dziecko. Często przyglądam się mojemu mężowi, jak tego nie widzi. Nic wtedy nie mówię, tylko patrzę. Na mojego męża, którego skronie są już oszronione. Patrzę na niego i czuję do niego niedającą się opisać miłość. Cały czas taką samą (mimo upływu czasu) jak na początku naszego małżeństwa, czyli już 7 lat temu. Jak ten czas szybko gdzieś nam umyka, prawda?
Kilka lat później … 26.09.2022 r.
Oj, prawda. Dopiero co było piękne lato i często nieznośny upał, a już teraz mamy zimną jesień. I prawdę mówiąc chyba wolę upał, niż zimną jesień.
A moje dziecko, które ma niemal 8 lat nadal na mnie czeka, ale teraz już z opowieścią o wydarzeniach szkolnych, o jego osiągnięciach szkolnych.