Od wtorku do czwartku byłam na szkoleniu w Warszawie. To moje pierwsze tak długie rozstanie z moim dzieckiem. Próbowałam się od tego wymigać, ale dano mi w pracy do zrozumienia, że to nie wchodzi w grę.
Nie pozostało mi nic innego jak pojechać. Bardzo się bałam tego jak to
rozstanie wytrzyma moje dziecko. Ponadto było mi przykro, że nie będzie
mnie przy dziecku, gdy będzie mnie potrzebowało. Nie będzie się do mnie
mogło przytulić.
Wyjechałam wczesnym wtorkowym rankiem, gdy jeszcze Bartuś smacznie spał. Potem się bawił, koło południa zasnął. A po południu zaczął o mnie pytać: kiedy mama wróci z pracy? Jak mu powiedzieć, że dziś mama z pracy nie wróci, bo wyjechała na 3 dni?
Po południu zadzwoniłam do domu. Rozmawiałam przez chwilę z Bartusiem, który w kółko zadawał mi te same pytania: gdzie jesteś? Kiedy wrócisz? Przyjedziesz autobusem? Tłumaczyłam mu w kółko, że pojechałam się uczyć i dziś nie wrócę. To znów usłyszałam pytanie: dlaczego? Ech, niełatwa to była rozmowa.
Na drugi dzień mąż opowiadał mi, że Bartuś czekał przy drzwiach na mnie.
Nie chciał się umyć, nie chciał iść spać, bo czekał na mamę. I pytał
płaczliwie: mama zaraz przyjdzie? Gdzie jest mama? Dlaczego jej nie ma?
W końcu udało się go jakoś uśpić, ale ciągle się budził i wołał: mamo,
mamooooo …, mamusiuuuuu …