Wszystkie moje koleżanki z pracy jeżdżą samochodem do pracy. Tylko ja sobie podróżuję środkami komunikacji. Dla mnie to same plusy. Nie stoję w korkach i dużo się ruszam, bo do przystanków muszę (i lubię) dojść. Szczególnie lubię poranne spacery do przystanku, skąd odjeżdżam busem w stronę Krakowa. Idę sobie wtedy wolnym krokiem i przyglądam się otaczającej mnie pięknej przyrodzie, czasem też zwierzętom np. sarnom. Słucham z lubością pięknego śpiewu ptaków.
Po południu już tak bardzo nie przyglądam się przyrodzie, bo myślę sobie wtedy o moim dziecku. O tym co porabiał Bartuś przez cały dzień, czego się dziś nauczył, co ciekawego widział na spacerze z babcią. Wczoraj mnie nie zauważył jak wróciłam z pracy, był tak pochłonięty bajką. Przynajmniej ja w tym momencie tak myślałam, bo za chwilę (cały czas oglądając bajkę) zawołał mnie: mamo chodź tutaj na chwilę, bo chcę Ci coś powiedzieć. Mamo, jadłem dzisiaj pyszne malutkie ciasteczka, wyglądały jak romby. I pokazał mi jak wyglądały te romby. Ten mój malutki chłopczyk, który nie ma 3 lat, wie jak wyglądają romby. Jestem z niego dumna.
Bartuś nie dostaje od nas słodyczy, zresztą wiele razy już o tym pisałam. Je słodycze (w bardzo niewielkich ilościach) tylko, wtedy jak mamy gości i gdy jest u kogoś. A swoją drogą mówiłam o tym w pracy koledze. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę bez słowa, jak na kosmitkę. Nie wiedziałam o co chodzi, ale potem zrozumiałam. Kolega ma 2-letnią córkę. Jeździ z nimi (nim i jego żoną) do różnych sklepów. W sklepach spożywczych dziecko zawsze sobie weźmie coś słodkiego i od razu to je, np. lizaki. Oczywiście potem w kasie za to płacą.
Wracając do przyrody … Obiad jem patrząc w okno na ogrom zieleni. Łąki, nasz żywopłot, trochę lasu i wtedy stwierdzam, że jestem tu bardzo szczęśliwa. Jest to moje miejsce na ziemi wraz z mieszkańcami mojej przystani: dzieckiem, mężem i mamą mojego męża … Mam wszystko co najcenniejsze: miłość …